Məzarlar da danışır

Məzarlar da zamanla,
Dostlaşıb tanış olur.
Bəzi daşlar orda da,
Fəhləyə məmur olur.

Məzar var ki, başında
Bir abidə ucalır.
Məzar var ki, başında,
Adi bir daş dayanır.

Məzar var, il boyu
Həmişə yada düşür.
Məzar var, tarix boyu,
Heç ora yolun düşmür.

Məzar var, yanı hasar
Bir qoruğa bənzəyir
Məzar var, kol-kos basır,
Kim olduğu bilinmir.

Adama elə gəlir,
O daşlar da danışır
Ona yaxın məzarla,
Öz dərdini paylaşır.

“Şəhriyar”

Bir dahi uyuyur qonşu torpaqda
Adı Şəhriyardı, özü dəryadır.
Sözü, kəlməsi dürri-yektadır
Amalı türk olan bir bəxtiyardır.

Bir görmək istədi, öz millətini
Çəkdi daxilində acı zilləti.
Qəlbi bu eşqlə hey çırpınırdı,
Gözündə qor kimi şimşək çaxırdı.

Yanıb odlanırdı, sözdə, sətirdə
Bir xalq, dövlət, torpaq üstündə
Vahid birliklə, ulu vəhdətlə,
Şamtək əriyirdi şeir, qəzəldə.

Azadlıq məlhəmin çəkib yaraya
Vətən nisgilinə dərman edirdi
O taylı-bu taylı doğma elinə,
Ürəyi qubarlı salam deyirdi.

Heydərbaba onsuz qalıb gileyli
Öz elində olub indi yadelli
Sarıbaba düşüb xeyli aralı,
Səsi gəlmir qəlbi olub yaralı.

Neçə əsər yazılıbdır şəninə
Mahnı qoşub, söz deyiblər şeirinə
Adı düşmür cavan, qoca dilindən,
Öyrənirlər daim onu dərindən.


Gecikirsən, ay ürək

Arzuları bir-bir gerçək etməyə
Vaxt azalıb, gecikirsən, ay ürək.
Bu həyatda əməl qoyub getməyə,
Gecikirsən, bir az tələs, ay ürək.

Çoxdandır heç yoxlamırsan özünü
Bəlkə sağlam, bəlkə xəstəsən bilək.
Deyirdin ki, qəm bağlayıb üzünü
Gecikirsən sil dərdini, ay ürək.

Hiss edirəm, içində bir boşluq var
Vaxt ötsə də, dola bilmir bu ürək.
Çox sakitsən, bilirəm ki, sözün var
Töküb, boşalt öz içini, ay ürək.

Pünhan tutmusan neçə sirrini,
Bilirəm vəfada tayın yox ürək.
Hərçənd bilməsələr bəzən qədrini,
Gecikirsən, üsyan elə, ay ürək.

Əvvəlkitək zövq almaqda acizsən
Əl-qolunu itirmiş bir əlilsən.
Son mənzilin uzaq deyil bilirsən
Gecikirsən, aman yoxdur, ay ürək.


Alov kimi

Bu bahar da payız kimi,
Sarı, qırmızı keçdi.. Yaşıllığı görmədim
Ya da gördüm, hiss etmədim.
Çoxdandı fəsilləri,
Yaman qarışdırmışam
Bircə sən qarışmırsan.
Beynimə qoyduğum kimi,
Yerində dayanmısan.
Dünən küləklə qar,
Yaman çovğun yaratdı
Bütün cismim üşüdü.
Təkcə başımdan başqa
Orda elə qalmısan,
İsti daş kömür kimi
Məni yaman qızdırır,
Xəyalın alov kimi...

Yarımçıq sevgilər

Məhəbbət yolunda yıxılmaq olar
Yetər ki, qalxmağa bir yolun olsun.
Ayrılıb, yenidən sevmək də olar
Yetər ki, sevməyə bir üzün olsun.

Bir ürək nə qədər sevgi daşıyar?
O olar, bu olar, o biri olar
Qəlb boxça deyil, kim gəldi tuta
Axırda cırılıb, partlayıb daşa

Demə sevənlərim günahkar idi
Yarı yolda qoyub, tərk etdi məni
De mən qəlbimi açıq qoymuşam,
Hər gələn atını oynadıb getdi.

Bir gün geriyə dönüb baxanda
Alnının qırışı çaşdırar səni
Yarımçıq sevgilər bir alov kimi
İçində qaynayıb, yandırar səni.

Dəniz boyda sevgim...

Gəlmişəm yenə də dəniz seyrinə,
Qəmli fikirlərlə həsrət ötürüm.
Baxıram dənizin ucqar yerinə
Deyirəm təəssüf mənim sevgimə.

Bir vaxtlar dənizi birlikdə sevdik
Gəlib kənarında, qışı yay etdik.
İndi bu yerlərə yalnız gəlirəm
Çılğın dalğalarla köks ötürürəm.

Gələrdik dənizə görüşmək üçün
Qol-boyun olub, sarılmaq üçün.
İndi tək-tək gedirik, düşünmək üçün
Oturub kənarda ağlamaq üçün

Dəniz boyda sevgim, deyərdin mənə
Mən də can deyib, baxardım sənə
İndi bu sularda üzün görünür,
Böyük ləpələrdə səsin duyulur.

Əyyub Məmmədov jurnalist, şair



Paylaş: